Bu evleri görmenin sevinci büyür
Hiç dokunmadan içine acıların

Öyle hızlı ve öyle istekli boşalıyor ki kutsal inatlar
Ayıp diyoruz: Kaynatmayın bu pekmezi
Üzerimize sıçrayacak aşksızlığın laneti

Sen çocuk, yoldaş ve kadın
O körlüğünde kendine bakmanın

Acılarım da erken uyanır işçiler gibi
Çekerler uyanmak uykusuna yakamdan beni

Bu evi hatırla
Sana miras kalmadı soruları
Dönüp bakmadın cevaplarına

Patladım
Bu işi ruhum yapmış olmalı
Bütün parmak izleri ait ona

güneş bana gülümsedi ben de ona
gülümsedim birlikte konuştuk

Susturucusu olsaydı kalbimin soluk çiçekten
Bunlar hiç yaşanmazdı avuçlarından su içerken

Bir soy ilişkisiyle çıkıyoruz İyiliğin eseri:
Doğmadan önce neydim?
Nerede merhametin?

Az biraz
Yalnızlık istiyorum Tanrı’m
Elbette değil
Senin yalnızlığın kadar