Bilindiği gibi Türk dizileri son yıllarda Ortadoğu ve Latin Amerika’da, dünyanın çevre ülkelerinin epey bir ilgi alanına girmiş gözüküyor. Ben öteden beri Türk dizilerine bu ülkelerde neden bu kadar ilgi duyulduğunu anlamaya çalışıyorum.
Artık dergiler dergi yönetiminin şiir tasallutu neticesinde birbirinin replikası şiirlerle dolu. Kimse bunu dert etmiyor.
Kişinin tahayyülündeki dünya, onun bir ‘kendi’ olması için temsil ettiği rollerin dışına çıkmasını gerektirmektedir. Aksi halde bir süre sonra kişinin içselleştirdiği roller onun hayatı anlamlandırma şeklinin ve kimliğinin ayrılmaz bir parçası haline gelir.
Sormamız gereken soru şu: Ama sinema perdesinde ama evde masanın üzerinde duran bir televizyonda ama bir cep telefonunda… Bu görme biçimi neyi, nasıl görüyor?
Tuğba Çam bu yazısında Schopenhauer’un Yaşam Bilgeliği Üzerine Aforizmalar kitabından hareketle mutluluğun mahiyeti üzerine düşündü.
Çağıran bu yazısında bir Koton reklamından hareketle özgürleşme tekliflerinin, muhatap alma biçimlerinin mahiyeti üzerine düşünüyor ve bir Netflix yapımı olan Bir Başkadır’ın üzerine oturduğu sosyolojiden “ABD tarihinin ilk Müslüman eşcinsel milletvekili”nin kimliğine kadar genişleyen bir yelpazenin ortak noktalarına işaret ediyor.
Bağlamı olmayan, insana kendini bilme yolunu göstermeyen adâletin, yani kirliliğin tetiklediği bir adâlet talebinin, var olunan yerden esasta bir şikâyetin olmadığını göstermekten öte anlamı olabilir mi?
Ön yargıları yıkıp başka bahçelerde de dedektörünüzü çalıştırdığınızda şaşıracağınız pek çok şey olacaktır bence günün sonunda.
Kendini açık etme; iyilik ve doğruluk yayıcı bir içeriğe kavuşmadığı sürece şeffaflık ekonomisinin kâr yaratma unsuru olmaktan öteye gidememektedir.
HAZIRKITA’nın yerinde saymaya başlamasının üçüncü yılı. Hazır, kalıp, resmî kabulleri, nevzuhur politik/poetik argümanları veri kabul ederek söz almanın getirisi yüksek ve mümkünken yerinde sayma bir iradenin karşılığı olabilir mi?