Halkını sever memur dediğin
Toplu yaşama adabından yoksun halkını
Ki ter kokan çirkin adamlardır onlar
Siyah pantolon üstüne
Göz kanatan mavi gömleklerini ütüsüz giyer
Selam vermeden içeri girerler
Arsız ve janti bakışlarla başlarını
Yıkık omuzlarının üstünde tabut gibi taşırlar
Diş kusar, duman tükürür ama korurlar
Devletin esmer fahişelerini
Vergi levhalarını
Yasalarını ve suçlarını –aynı anda
Korurlar demir parmaklıklarını
Vasıfsız demir işçisidir “biz verdik” der
İki düğme arasından fışkıran kıllarını ve göğsünü kabartarak
Kârhanelerini de –tüm organları devletin
Çalışır çünkü makbuzlarda
Halkını sever memur dediğin
Yeri gelir güler yüz gösterir ona
İşyeri Çalışma Yönetmeliğinde yeri olmayan bir tahammülle
Çün onlar elpençe divan dururlar
Güç yetiremediklerinin karşısında
Rahat uyusun diye
Beyaz yakalılar, mirasyediler, seçkin babalar
Hiçbir şeye şahit olmamış gibi oturabilmek için
Onların haberleriyle düşer kalkarlar
Masaya buyur ettiklerinde
Teklifsiz otururlar
Yutkunmadan kardeş malına çöktükten hemen sonra
Her işin kolayıdır onların hesabına düşen sınır kapılarında
Her şeyin ucuzunu bulur
Ölür öldürür yağmalar ama
“VATAN SAĞOLSUN” derler günün sonunda
Halkını sever memur dediğin
Halkının işlerini
Kaçak balkon çıkmasını ince işçilikle
Bayrak asmasını o balkona sonra
Millî ve manevî günlerde kabaran yerleriyle meşbû
Kolon kesmesini
Bir kat daha inerek yer altını
Fahiş fiyattan kiraya vermesini
Avrupalı olmayan göçmenin her çeşidine kustuğu nefreti
Ve ucuz işçi çalıştırmasını –aynı anda
Her halükarda katıksız sevgisini ülkesine
Küfür kıyamet sigara içişini yol ortasında
Vergisi verilmiş malın kutsallığını görür çünkü dumanında
Halkını sever memur dediğin
