Şiiriyle. Şair, şiiriyle söz almalıdır. Ne poetik metin ortaya koymaktır şairin görevi ne de eleştiri metinleri kaleme almaktır. Ne politik argümanlar üretmektir onun görevi ne de teorik çalışmalar yürütmektir. Şair evvel emirde şiir yazarak varlık gösterebilmelidir.
Şair, şiir haricinde kaleme aldıklarıyla şiirini tahkim edemez. Eseri bir bütünlük içerisinde şairin kumaşını, sınırlarını ve potansiyelini de gösterir.
“Şiirle yetinmek” diye bir klişe vardır. “Şair şiirle yetinmelidir” demiyorum. Şaire sınır çizmek kimin haddine? Kendi adıma, farklı alanlarda söz alabilecek yetkinlikteki şairlere daha çok saygı duyuyorum. Mesele, şairin şiir haricindeki birikimini şiirine kalkan yapıp yapmadığıdır. Eğer böyle bir şark kurnazlığı sergilemiyorsa şairin sözünü “şiire indirgemek” hatadır. Ancak bu durumda şairin kaleminden çıkan her mısra ve satır birbirinin şerhi olarak okunabilir.
Bunları niçin söylüyorum? Şundan: Türk şiiri adına söz almaktan dem vurarak cazgırlığa soyunan “tip” zaman geçtikçe revaç bulur oldu. Tuhaftır ki “Türk şiiri adına söz almak” iddiası genellikle, şiir bilgisine –o da bir yere kadar– sahip olmakla birlikte düşünce derinliği olmayan, tarih-zaman-mekân bilincinden mahrum, kimliksiz, sınırları hayli dar bir çerçevede okuyup yazan “züppe”lerden sâdır oluyor.
Putları yıkma ve alan açma arzusu bilhassa gençleri şarlatanlığa doğru sürüklüyor. Tabi ki bu yolu vaktiyle “dünün gençleri” açmıştı. “Putları devirme” gelenek hâline geldi ve nihayetinde enkaz görüntüsü arz eden poetik çığırtkanlıklar şiirimizin üzerinde kara bulut misâli dolaşıyor. Sözde put devirenler varlık kazanabilmek için kendi putunu ve geleneğini üretiyor. Bunun adı “söz almak” değildir.
Şair, bilfiil şiire emek vermeyi, yazdığı her mısrayı müdâfaa edebilecek işlevsellikte bir suni gelenek üretimine girişmeye tercih eder.
| metin için kullanılan resim Rene Magritte’e aittir
